ΤΗ ΙΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Οσίου Πατρός ημών Μνήμη του Παύλου τού Θηβαίου καί τού Αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Θηβαίου.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ότε, επινεύσει θεϊκή, Πάτερ τάς τού βίου φροντίδας, εμφρόνως έλιπες, καί πρός τούς ασκήσεως, πόνους εχώρησας, τότε χαίρων κατέλαβες, αβάτους ερήμους, έρωτι πυρούμενος, τής τού Κυρίου στοργής, όθεν ερημώσας τά πάθη, τή επιμονή τών κρειττόνων, Άγγελος καθάπερ επεβίωσας.

Πάσης, ανθρωπίνης σεαυτόν, Πάτερ συνουσίας χωρίσας, από νεότητος, πρώτος τήν πανέρημον, Παύλε κατέλαβες, υπέρ πάντα μονάζοντα, καί βίου δι' όλου, ώφθης αγνοούμενος, όθεν Αντώνιος, εύρεν επινεύσει σε θεία, ώσπερ θησαυρόν κεκρυμμένον, καί τή οικουμένη εφανέρωσε.

Ξένην, επί γής διαγωγήν, επιτηδευσάμενος Παύλε, θηρσί συνώκησας, δι' ορνέου Όσιε, διακονούμενος, θεϊκαίς επινεύσεσι, καί τούτο ως είδεν, ότε σε ο μέγιστος εύρεν Αντώνιος, θάμβους πεπλησμένος τόν πάντων, καί Προνοητήν καί Δεσπότην, ως Θεόν απαύστως εμεγάλυνεν.

Στιχηρά τού Καλυβίτου  όμοια

Ότε, επινεύσει θεϊκή, κόσμου τήν τερπνότητα Πάτερ, χαίρων εξέφυγες, τότε προετίμησας, τής ευρυχώρου οδού, τήν στενήν καί επώδυνον, καί λίαν τραχείαν, όθεν φροντιστήριον, ψυχών κατέλαβες, θείον ενδυσάμενος σχήμα, τή αποφυγή καί γυμνώσει, πάντων τών παθών θεομακάριστε.

Ξένην, επενόησας ζωήν, ξένον επιτήδευμα φίλτρω, Χριστού νυττόμενος, ού τινος τήν άφατον πτωχείαν έστερξας, καί πυλώσιν ανέστιος, τών σών γεννητόρων, Πάτερ εκαρτέρησας, στένων θλιβόμενος, όθεν χαρισμάτων επλήσθης, καί τόν αναφαίρετον πλούτον, τόν εν ουρανοίς εκληρονόμησας.

Φέρων, εν χερσί τό Ιερόν, Πάτερ Ευαγγέλιον τούτου, πληρωτής γέγονας, ύπαρξιν γεννήτορος απαρνησάμενος, Ιωάννη καί δάκρυσι, καί στενοχωρία, όλον διανύσας σου, τόν βίον Όσιε, όθεν παρακλήσεως θείας, καί διηνεκούς ευφροσύνης, νύν επαπολαύεις θεοδόξαστε.

Δόξα... Ήχος β'

Τού Καλυβίτου

Αρνησάμενος κόσμον, καί τά εν κόσμω Όσιε, Ευαγγέλιον λαβών, ευαγγελικώς αυτώ ηκολούθησας, καί τή καλύβη διαιτώμενος, ως εν Παραδείσω μυστικώς, τή άκρα σκληραγωγία τής σαρκός, τόν βροτοκτόνον δράκοντα απέκτεινας, διό εν ουρανοίς αυλιζόμενος, Ιωάννη μακάριε, αίτησαι ημίν τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Χαίρε, ηλιόμορφος Αστήρ. Χαίρε η αιτία απάντων, καλών Πανάμωμε. Χαίρε η χωρήσασα, Θεόν αχώρητον, η τόν στάχυν βλαστήσασα, τής αθανασίας. Χαίρε θείον όχημα, πύλη η πάμφωτος. Χαίρε, η αράς αναιρέτις, τής προγονικής ημών Κόρη, αγαθών η πρόξενος υπάρχουσα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ότε, η αμίαντος Αμνάς, έβλεψε τόν ίδιον Άρνα, επί σφαγήν ως βροτόν, θέλοντα ελκόμενον, θρηνούσα έλεγεν. Ατεκνώσαι νύν σπεύδεις με, Χριστέ τήν τεκούσαν. Τί τούτο πεποίηκας, ο Λυτρωτής τού παντός; όμως ανυμνώ καί δοξάζω, σού τήν υπέρ νούν τε καί λόγον, άκραν αγαθότητα Φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά τής Οκτωήχου

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι' ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου. Τών δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας. Παρρησίαν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Όλοι αποθέμενοι

Χαίρε λύχνε πάμφωτε, ηλιακών λαμπηδόνων, λαμπροτέρα Δέσποινα. Χαίρε λύσις άχραντε, τής αρχαίας αράς, η ελπίς Δέσποινα, τών απηλπισμένων, η ανάκλησις τού γένους ημών. Χαίρε παλάτιον, τού Παμβασιλέως λαμπρότατον, τό Όρος τό πιστότατον, εξ ού ο Λυτρωτής προελήλυθε. Χαίρε Θεού Λόγου, λαμπάδιον τό θείον καί τερπνόν. Χαίρε λυχνία ολόφωτε. Χαίρε θρόνε πύρινε.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ρομφαία ως έφησεν, ο Συμεών τήν καρδίαν, τήν σήν διελήλυθε, Παναγία Δέσποινα, ότε έβλεψας, τόν εκ σού λάμψαντα, απορρήτω λόγω, υπ' ανόμων ως κατάκριτον, Σταυρώ υψούμενον, όξος καί χολήν τε γευόμενον, πλευράν δέ Ορυττόμενον, χείράς τε καί πόδας ηλούμενον, καί οδυρομένη, ωλόλυζες, βοώσα μητρικώς. Τί τούτο τέκνον γλυκύτατον, τό καινόν μυστήριον;

Απολυτίκιον τού Καλυβίτου

Ήχος δ'  Ταχύ προκατάλαβε

Εκ βρέφους τόν Κύριον, επιποθήσας θερμώς, τόν κόσμον κατέλιπες, καί τά εν κόσμω τερπνά, καί ήσκησας άριστα, έπηξας τήν καλύβην, πρό πυλών σών γονέων, έθραυσας τών δαιμόνων, τάς ενέδρας Παμμάκαρ, διό σε Ιωάννη Χριστός, αξίως εδόξασεν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν Κανών τής Οκτωήχου είς καί τών Αγίων δύω.

Κανών τού Αγίου Παύλου

Ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

«Άσωμεν τώ Κυρίω, τώ βυθίσαντι πάσαν τήν δύναμιν, Φαραώ εν θαλάσση, επινίκιον ωδήν, ότι δεδόξασται».

Παύλον τόν θεοφόρον, ως τών Μοναζόντων εγκαλλώπισμα, οι πιστοί συνελθόντες, εν ωδαίς κατά χρέος τιμήσωμεν.

Γέγονας τής ερήμου, πρώτος πολιστής Παύλε αοίδιμε, ουρανών βασιλείας, κληρονόμος δειχθείς δι' ασκήσεως.

Όλον εγκρατείας, σεαυτόν καθάρας Παμμακάριστε, οικητήριον ώφθης, τού Θεού καί Αγγέλων ομόσκηνος.

Θεοτοκίον

Άχραντε Θεοτόκε, η σεσαρκωμένον τόν αϊδιον, καί υπέρθεον Λόγον, υπέρ φύσιν τεκούσα υμνούμέν σε.

Κανών τού Αγίου Ιωάννου, ού η, Ακροστιχίς.

Πτωχόν παθών με δείξον ευχαίς σου Μάκαρ. Ιωσήφ

Ώδή α'  Ήχος β'

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον άμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Πλουτισθείς ταίς θείαις αρεταίς, πλούτου κατεφρόνησας, τού επί γής, καί ουρανίου έτυχες, διό με πτωχεύσαντα, θείας γνώσεως, καταπλούτισον χάριτι, όπως σου υμνήσω, Πάτερ πολιτείαν τήν ισάγγελον.

Τόν ζυγόν Κυρίου τόν χρηστόν, Μάκαρ εκ νεότητος, σύ υπελθών ασκητικοίς παλαίσμασι, σαυτόν εταπείνωσας, τήν ταπείνωσιν τού Χριστού οπλισάμενος, δι' ής ανυψώθης, ύψος, Ιωάννη πρός ουράνιον.

Ως οδεύσας τρίβον τήν στενήν, θλίψεσι καί δάκρυσι, καί στεναγμοίς καί κακουχίαις Όσιε, πρός ευρυχωρότατον, πλάτος έφθασας, ευρηκώς τό κατάλυμα, άξιον τών πόνων, Πάτερ, Ιωάννη αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Χαλεπαίς παθών επιβουλαίς, Κόρη χειμαζόμενος, καί προσβολαίς αμαρτιών κλονούμενος, σού πρός τήν ακλόνητον καί αήττητον, προστασίαν Πανύμνητε, πόθω καταφεύγω, οίκτειρόν με σώσον Αειπάρθενε.

Τού Θηβαίου

Ωδή γ'

«Ο στερεώσας λόγω τούς ουρανούς, καί τήν, γήν εδράσας Θεός, καμέ στερέωσον, βοώντά σοι τόν ύμνον, άγιος εί Κύριε».

Πρός τόν Θεόν τό όμμα τής ψυχής, ατενίζων Πάτερ αυτόν ηγάπησας, μισήσας τά επίγεια, καί Αγγελικήν διανύσας ζωήν.

Εν ταίς ακτίσι Πάτερ τών αρετών, παθών εδίωξας τήν αχλύν εμφανώς, τόν φωτισμμμμιόν τού Πνεύματος, έν τή σή καρδία δεξάμενος.

Τώ ουρανίω άρτω διατραφείς, ως Ηλίας πάλαι διά κόρακος, τήν νοητήν εξέφυγες, Πάτερ, Ιεζάβελ τή σκέπη Χριστού.

Θεοτοκίον

Ο Βασιλεύς τής δόξης καί Ποιητής, εκ βαφής αιμάτων τής Θεομήτορος, τήν εαυτού αλουργίδα βάψας, μυστικώς επορφύρωσεν.

Τού Καλυβίτου

Εξήνθησεν η έρημος

Θυμίαμα ευώδες, τώ Παντεπόπτη Όσιε, τάς σάς ευχάς προσήγαγες, άς ωσφράνθη καί παρεδέξατο, ασκητών ομηγύρει κατατάττων σε.

Ωράθη θαύμα μέγιστον, τάς καρδίας Όσιε, τών ευσεβών εκπλήττον, πώς πυλώσι προσεκαρτέρησας, γεννητόρων, πτωχεύων καί θλιβόμενος.

Νομίμως ταίς δεήσεσι, καί νηστείαις Όσιε, προσκαρτερών απάθειαν, εστολίσω σαρκός φρονήματα, ταπεινώσας ισχυϊ θείου Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Μυρίπνοον ως ρόδον, από κοιλάδων Άχραντε, ο Καθαρός σε εύρατο, καί εν μέσω σου κατεσκήνωσεν, ευωδίας πληρώσας τό ανθρώπινον.

Ο Ειρμός

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών Εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη η καρδία μου».

Κάθισμα  Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τού κόσμου τά τερπνά, εκ καρδίας μισήσας, καί μόνον τόν Θεόν, εκ ψυχής αγαπήσας, τήν έρημον ως ένοικον, πόλιν Παύλε κατέλαβες, επιμόνοις δέ, ταίς θεωρίαις σχολάσας, ώφθης Άγγελος, μετά σαρκός βιοτεύων, διό σε γεραίρομεν.

Δόξα... Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Πλούτον επίκηρον, καί δόξαν ρέουσαν, λιπων ουράνιον, όλβον απείληφας, καί κλέος Πάτερ αληθώς, αιωνίζον μακάριε, όθεν μακαρίζομεν, τήν αγίαν σου κοίμησιν, καί πανηγυρίζοντες, εν αυτή εκβοώμέν σοι. Πρός Κύριον μνημόνευε ημών, ως έχων Ιωάννη παρρησίαν.

Καί νύν... Θεοτοκίον  όμοιον

Ως αγεώργητος, Παρθένε άμπελος, τόν ωραιότατον βότρυν εβλάστησας, αναπηγάζοντα ημίν, τόν οίνον τόν σωτήριον, πάντων τόν ευφραίνοντα, τάς ψυχάς καί τά σώματα, όθεν ως αιτίαν σε, τών καλών μακαρίζοντες, αεί σύν τώ Αγγέλω βοώμέν σοι. Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Ή Σταυροθεοτοκίον

Η απειρόγαμος, Αγνή καί Μήτηρ σου, Χριστέ ορώσά σε, νεκρόν κρεμάμενον, επί τού ξύλου μητρικώς, θρηνολογούσα έλεγε. Τί σοι ανταπέδωκε, τών Εβραίων ο άνομος, δήμος καί αχάριστος, ο πολλών καί μεγάλων σου, Υιέ μου δωρεών απολαύσας; υμνώ σου τήν θείαν συγκατάβασιν.

Τού Θηβαίου

Ωδή δ'

«Μυστικώς ο Προφήτης προορών, εκ Παρθένου σε Λόγε σαρκούμενον, μελωδικώς ανεβόα. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Πεφυτευμένος εν τώ οίκω τού Θεού, αρετών ευκαρπίαν εβλάστησας, καί τής σαρκός εμάρανας, τάς επαναστάσεις ασκήσει τή σή.

Τώ πυρί τής αγάπης τού Χριστού, τών παθών τάς ακάνθας κατέφλεξας, καί σεαυτόν τού Πνεύματος, Πάτερ καταγώγιον έδειξας.

Βακτηρία τής εναρέτου σου ζωής, ώσπερ θήρας τά πάθη απήλασας, διό σου καί ο θάνατος, θήρας πρός ταφήν σοι συνήθροισεν.

Θεοτοκίον

Αλουργίς εξυφάνθη μυστική, εξ αγνών σου αιμάτων τώ πάντων Θεώ, ήν στολισθείς Θεοτόκε, ήνωσεν ημάς τώ Θεώ καί Πατρί.

Τού Καλυβίτου

Ελήλυθας, εκ Παρθένου

Εν ράκεσι, πενιχροίς θησαυρός εγκρυπτόμενος, ωράθης θεόπνευστε, θείαν στολήν γάρ ηγάπησας, καί αμφιασάμενος, εις τόν νυμφώνα τόν άνω εισελήλυθας.

Δεξάμενος, τόν ουράνιον σπόρον θεόπνευστε, καρδίας ταίς αυλαξι, στάχυν τερπνόν εγεώργησας, τόν νούν διατρέφοντα, τών υμνητών σου οσίως μιμουμένων σε.

Επέμενες, στενοτάτη καλύβη θεσπέσιε, πτωχός άλλος Λάζαρος, εθελουσίως γενομενος, όθεν αναπέπαυσαι, τού Αβραάμ νύν εν κόλποις Πάτερ Όσιε.

Θεοτοκίον

Ιθυνόν μου, τής ψυχής τάς κινήσεις Πανάμωμε, πρός θεία προστάγματα, τού εκ γαστρός σου εκλάμψαντος, ζάλης λυτρουμένη με, τών εν τώ βίω σκανδάλων μεσιτείαις σου.

Τού Θηβαίου

Ωδή ε'

«Ορθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε. Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν».

Εν ύμνοις καί νηστείαις μακάριε, προσευχαίς καί αγρυπνίαις, διαπρέψας Όσιε, πρός τόν Θεόν κατεσκήνωσας.

Ο βίος σου πανέντιμος γέγονεν, έν Κυρίω Παύλε παμμακάριστε, καί η ταφή σου παράδοξος.

Τόν δρόμον τής ασκήσεως Όσιε, εκτελέσας, ταίς άνω Δυνάμεσι, Πάτερ εφάμιλλος γέγονας.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τοκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον, σαρκί τώ κόσμω εκύησας.

Τού Καλυβίτου

Ο φωτισμός

Ξένος τής γής, τών ηδέων εγένου, ξένος οικείων, ξένος γεννητόρων οικεία γνώμη, καί εγκρατεία σεαυτόν εκκαθάρας, ωκειώθης τώ Παντοκράτορι, Πάτερ, Ιωάννη, πτωχεύσας τώ πνεύματι.

Οίκον σαυτόν, τής Αγίας Τριάδος αποτελέσας, έστερξας στενούμενος, τή καλύβη, θείαις μελέταις τήν ψυχήν εκκαθαίρων, καί τό κάλλος Θεού τό άρρητον, Πάτερ, Ιωάννη, αεί φανταζόμενος.

Νόμου Θεού πληρωτής ανεδείχθης, μηδέν προκρίνας, τούτου τής αγάπης, θεόφρον Πάτερ, ουκ αδελφών γάρ, ού γονέων σε φίλτρον, ουδέ πλούτος ουδέ αξίωμα, ουδέ τής σαρκός ηδονή κατεχαύνωσεν.

Θεοτοκίον

Εμμανουήλ, τών απάντων Δεσπότην, τίκτεις αφθόρως, μείνασα παρθένος καί μετά τόκον, Παρθενομήτορ, όν απαύστως δυσώπει, επηρείας εχθρών λυτρώσασθαι, τούς υπό τήν σκέπην, τήν σήν καταφεύγοντας.

Τού Θηβαίου

Ωδή ς'

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Τάς χείρας εκπετάσας πρός Θεόν, τήν ψυχήν σου Όσιε, αυτώ παρατέθεικας, εν ημέρα καί νυκτί, ευαρεστήσας αυτώ.

Εδόξασαν τήν κοίμησιν τήν σήν, Αγγέλων στρατεύματα, Προφητών τε τάγματα, καί Αγίων Αποστόλων, Πάτερ Όσιε.

Τήν ζάλην τών παθών διαφυγών, τώ ιστίω Όσιε, τής άκρας ασκήσεως, εις αχείμαστον λιμένα, προσωρμίσθης Χριστού.

Θεοτοκίον

Η μόνη διά λόγου εν σαρκί, τόν Λόγον κυήσασα, ρύσαι δεόμεθα, τών παγίδων τού εχθρού, τάς ψυχάς ημών.

Τού Καλυβίτου

Εν αβύσσω πταισμάτων

Υπερήφανον όφιν κατέβαλες, ταπεινοφροσύνης τοίς όπλοις Μακάριε, καί υψωθείς εν πνεύματι, εις σκηνάς αειζώους εσκήνωσας.

Χαρισμάτων επλήσθης τού Πνεύματος, καί τής πονηρίας, υπέταξας πνεύματα, ως νουνεχής καί φρόνιμος, καί Θεώ ολικώς ανακείμενος.

Απαθείας εμπρέπων υψώμασι, Πάτερ, Ιωάννη, καλύβη στενούμενος, καί πειρασμοίς βαλλόμενος, εκαρτέρεις ενθέως νευρούμενος.

Θεοτοκίον

Ισουργόν τω Τεκόντι καί σύνθρονον, Λόγον εκ γαστρός σου Αγνή εσωμάτωσας, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον, τό ημέτερον όλον φορέσαντα.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Κοντάκιον τού Καλυβίτου

Ήχος β'  Τά άνω ζητών

Ποθήσας σοφέ, πτωχείαν χριστομίμητον, γονέων τών σών, τόν πλούτον εγκατέλιπες, καί τό Ευαγγέλιον εν χερσί σου κρατών ηκολούθησας, Ιωάννη Χριστώ τώ Θεώ, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Ο Οίκος

Τίς ικανός αξίως υμνήσαι τών σών κόπων, καί πόνων, καί Καμάτων πολλών τό κλέος καί τό μέγεθος; αλλά λιταίς σου, ταίς πρός Θεόν ευπροσδέκτοις, τού Πνεύματος χάριν μοι νύν χορήγησον, όπως τούς σούς υπέρ φύσιν αγώνας εκφράσω Πιστώς, καί μέλψω τό υπέρ λόγον καρτερόν σου, καί τής συνειδήσεως τήν υπομονήν Παμμακάριστε, δι' ής πλάνον εχθρόν κατήσχυνας, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΕ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Παύλου τού Θηβαίου.

Στίχοι

·          Ει θαύμα Θήβαις ταίς παρ' Αίγυπτον πύλαι,

·          Πόσον γε Παύλος, κάν βίου λίπη πύλας;

·          Βλαστός Θηβαϊδος πέμπτη δεκάτη θάνε Παύλος

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου, τού διά Χριστόν πτωχού, ός καί Καλύβίτης ωνομάσθη.

Στίχοι

·          Αρνησίκοσμος παίς λιπών γής καλύβην,

·          Εν ουρανοίς έπηξε καινήν καλύβην.

·          Πέμπτη Ιωάννης δεκάτη καλύβην μετέπηξεν.

Τή αυτή ημέρα, Mνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Πανσοφίου.

Στίχοι

·          Καί Πανσόφιον πλήξατε πλάνοι πλέον.

·          Ούτω γάρ αυτώ πλέξε τε πλείω στέφη.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι έξ Πατέρες εν ειρήνη τελειούνται.

Στίχοι

·          Ψυχαί διαυγείς έξ αποπτάσαι βίου,

·          Εξαπτέρυξι συμπαρίστανται Νόοις.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Ο εν αρχή τήν γήν θεμελιώσας, καί ουρανούς τώ λόγω στερεώσας, ευλογητός εί εις τούς αιώνας Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ημών».

Τό φρόνημα τής σαρκός υποτάξας, τώ πνεύματι ο Όσιος εβόα. Ευλογητός εί εις τούς αιώνας Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Διασωθείς τού εχθρού τών παγίδων, ο, Όσιος εν χαρά ανεβόα. Ευλογητός εί εις τούς αιώνας Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Τήν τών παθών φλόγα πατήσας πάσαν, ασκητικώς ο Όσιος εβόα. Ευλογητός εί εις τούς αιώνας Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ο ουρανόν ποιήσας τήν Παρθένον, καί εξ αυτής ως ήλιος εκλάμψας, ευλογητός εί εις τούς αιώνας Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Τού Καλυβίτου

Αντίθεον πρόσταγμα

Στενήν προετίμησας τής ευρυχώρου, οδού αξιάγαστε, καί χαίρων εκαρτέρησας, πυλώσι γονέων σου ονειδιζόμενος, καί κατατρυχόμενος πολλαίς, εν ασθενείαις θεομακάριστε.

Σαυτόν κατεκάλλυνας ωραιοτάταις, Σοφέ, αναβάσεσι, σαρκός νεκρώσας φρόνημα, διό προσεχώρησας πρός τά ουράνια, δήμοις αριθμούμενος αεί, σεπτών Πατέρων αξιοθαύμαστε.

Οδούς πορευόμενος τάς εισαγούσας, πρός θείαν κατάπαυσιν, εξέκλινάς τά βάραθρα, δαιμόνων Μακάριε, θεία σκεπόμενος, χάριτι κραυγάζων τε, ο ών, ευλογημένος καί υπερένδοξος.

Θεοτοκίον

Yμνούμεν τόν τόκον σου Ευλογημένη, δι' ού ελυτρώθημεν, τής πάλαι κατακρίσεως, καί σέ μακαρίζομεν, Θεομακάριστε, μόνην ήν ηγάπησεν, ο ών ευλογημένος καί υπερένδοξος.

Τού Θηβαίου

Ωδή η'

«Τόν άναρχον Bασιλέα τής δόξης, όν φρίττουσι στρατιαί τών Αγγέλων, υμνείτε Ιερείς, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Εζήλωσας, Ιωάννην θεόφρον, τόν Πρόδρομον, εν ερήμω ασκήσας, μεθ' ού καί τής ζωής, τυχείν κατηξιώθης, τής όντως αϊδίου.

Κατέσβεσας τών παθών τάς καμίνους, Πατήρ ημών, εγκρατείας τή δρόσω βοών πανευσεβώς. Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Παράδεισον αληθώς απειργάσω, τήν έρημον, εν αυτή διαπρέψας, εν πάση αρετή, διό καί Παραδείσου, τρυφής κατηξιώθης.

Θεοτοκίον

Ως έχουσα πρός Θεόν παρρησίαν, πανύμνητε Θεομήτορ Μαρία, ικέτευε αυτόν, κινδύνων λυτρωθήναι, τούς πίστει σε υμνούντας.

Τού Καλυβίτου

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Μή παλαιούμενον σαυτώ, Ιωάννη αρεταίς πεποικιλμένον, εξυφαίνων χιτώνα, περιβολήν πενιχράν, εν είδει πτωχού σύ ενδέδυσαι, τοίς τών γεννητόρων, προσκαρτερών πυλώσιν.

Άμεμπτος άλλος ως, Ιώβ, πρό θυρών κακοπαθείς ως εν κοπρία, υποφέρων ονείδη τών οικετών σου Σοφέ, λιμώ τε καί δίψει πιεζόμενος, όθεν εκληρώσω, τήν άνω βασιλείαν.

Κατηκολούθησας σαφώς, ώπερ είληφας χερσίν Ευαγγελίω, καί επτώχευσας Μάκαρ, πενθών εν όλη ζωή, καί πράος γέγονας καί άκακος, καί τής βασιλείας, τής άνω κληρονόμος.

Άλλος εδείχθης Αβραάμ, τήν Τριάδα ξεναγών τή σή καλύβη, αναβάσεσι θείαις, καί λογισμοίς καθαροίς, καί άκρα πτωχεία Μακάριε, ταύτην θεραπεύσας, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ρείθρον αέναον ημίν, τοίς προστρέχουσιν εις σέ Αγνή πηγάζεις, ού τήν άφθονον, χάριν, απαρυόμενοι σού, υμνούμεν τόν Τόκον πανάχραντε, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγαν εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Θηβαίου

Ωδή Θ'

«Τόν αόρατον μορφή, θεϊκή δεξαμένη, απειρόγαμε Παρθένε καί Μήτηρ, ύμνοις τόν τόκον σου μεγαλύνομεν».

Ως θησαυρόν σε νοητόν, κεκρυμμένον Όσιε, απεκάλυψεν ο Θεός Αντωνίω, ημίν δέ εις δόξαν καί αγαλλίασιν.

Εις τόν φόβον τού Θεού, σεαυτόν καθηλώσας Πάτερ Οσιε, τή τού θανάτου μελέτη, τόν βίον τελέσας ζωής ηξίωσαι.

Ως παρρησίαν πρός Θεόν, κεκτημένος πρέσβευε, υπέρ τών πίστει επί γής εκτελούντων, τήν μνήμην σου ταύτην, Παύλε μακάριε.

Θεοτοκίον

Η τόν συνάναρχον Πατρί, καί Αγίω Πνεύματι, συλλαβούσα Χριστόν, καί τεκούσα αφράστως, Παρθένε ικέτευε, τού σωθήναι ημάς.

Τού Καλυβίτου

Ανάρχου Γεννήτορος

Ισχύς μου καί ύμνησις, ο Κύριος εκραύγαζες, τόν προστάτην τού σκότους, εν τούτω τρέπομαι, τάς φαντασιώδεις απάτας, τάς παρ' αυτού, ουδόλως πτοούμαι, μόνον φανταζόμενος, κάλλος θείον καί απρόσιτον.

Ως γή πίων Όσιε, η σή καρδία δέδεκται, τόν ουράνιον σπόρον, νοός ταίς αύλαξι, καί εκατοστεύοντα στάχυν, καρποφορείς, εκτρέφοντα πάντων, πιστώς τών τιμώντων σε, τάς ψυχάς θεομακάριστε.

Συνών τώ Δεσπότη σου, καί ταίς εκείθεν Όσιε, φανοτάταις λαμπάσι καταυγαζόμενος, θείον φωτισμόν τοίς εν πίστει, τήν φωταυγή, τελούσί σου μνήμην, δοθήναι ικέτευε, Ιωάννη αξιάγαστε.

Ηγίασε Κύριος, εκ μήτρας σε Μακάριε, πρός αυτόν τε πορείας τάς σάς κατεύθυνεν, όθεν ηριθμήθης Οσίοις, τοίς ευσεβώς πεπολιτευμένοις, μεθ' ών τής Θεώσεως, απολαύεις Παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Φωτός οικητήριον, η μήτρα σου γεγένηται, δι' ού φώς οι εν σκότει, είδον καθήμενοι, όθεν σε φωναίς ασιγήτοις, Mήτηρ Θεού, αεί ανυμνούμεν, καί πόθω γεραίρομεν,

τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου, ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα. Διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον τού Θηβαίου

Γυναίκες ακουτίσθητε

Μεθέξεσι Θεούμενος, ταίς πρός τό θείον Όσιε, Θεός θετός χρηματίζεις, σύν Αντωνίω παμμάκαρ, μεθ' ού ημών μνημόνευε, τών εκτελούντων Άγιε, τήν φωτοφόρον μνήμην σου, καί σέ τιμώνων εκ πόθου, Παύλε φωστήρ Μοναζόντων.

Τού Καλυβίτου  όμοιον

Πτωχός ως άλλος ο Λάζαρος, προσεκαρτέρεις Όσιε, τών γεννητόρων πυλώσι, στενοχωρούμενος Πάτερ, μικρά καλύβη πάνσοφε, αλλ' ευρες νύν ευρύχωρον, τήν μετ' Αγγέλων σκήνωσιν, καί τών Αγίων απάντων, εν ουρανοίς Ιωάννη.

Ετερον τού αυτού  όμοιον

Γονέων τήν προσπάθειαν, λιπών καί πλούτον ρέοντα, τόν σόν σταυρόν ή ρας Πάτερ, καί τώ Χριστώ Ιωάννη, προθύμως ηκολούθησας, ασκητικώς νεκρώσας δέ, τά πάθη πρός απάθειαν, ανέδραμες, καί πρεσβεύεις, υπέρ ημών θεοφόρε.

Θεοτοκίον  όμοιον

Βουλής μεγάλης Άγγελον, τόν τού πατρός γεγέννηκας, Χριστόν πανύμνητε Κόρη, τόν βασιλέα τής δόξης, ού τόν Σταυρόν οι Όσιοι καί ασκηταί αράμενοι, οπίσω τούτου έδραμον, μεθ' ών απαύστως δυσώπει, υπέρ ημών Θεοτόκε.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τών Μοναστών τά πλήθη, τόν καθηγητήν σε τιμώμεν Παύλε Πατήρ ημών, διά σού γάρ τήν τρίβον τήν όντως ευθείαν, πορεύεσθαι έγνωμεν. Μακάριος εί, τώ Χριστώ δουλεύσας, καί εχθρού θριαμβεύσας τήν δύναμιν, Αγγέλων συνόμιλε, Οσίων ομόσκηνε καί Δικαίων, μεθ' ών πρέσβευε τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Αγνή Παρθένε, τού Λόγου πύλη, τού Θεού ημών Μήτηρ, ικέτευε σωθήναι ημάς.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Τί τό ορώμενον θέαμα, ο τοίς εμοίς οφθαλμοίς, καθοράται ώ Δέσποτα; ο συνέχων άπασαν, κτίσιν ξύλω ανήρτησαι, καί θανατούσαι, ο πάσι νέμων ζωήν, ή Θεοτόκος κλαίουσα έλεγεν, ότε εώρακεν, εν Σταυρώ υψούμενον, τόν εξ αυτής, αρρήτως εκλάμψαντα, Θεόν καί άνθρωπον.

Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις